|
مرداب آبکنار گیلکی-محلی درباره وبلاگ  دوستان عزیز قدمتان روی چشم .زندگی شما مانند گلهای نیلوفر مرداب زیبا وبا طراوت باشد.با ارسال مطالب وعکس مرا درپربارنمودن وبلاک یاری نمایید. آخرین مطالب
نويسندگان یک شنبه 3 دی 1391برچسب:فرامرز دعایی, :: 13:45 :: نويسنده : محمد سوبری
«فرامرز دعايی» ، خواننده سرشناس سالهای قبل از انقلاب که ترانه ساز عشاق گيلانی بود پس تز سالها بيماری و البته محدوديت اعمال شده عليه او ، بالاخره سکوتش را شکست . مصاحبه ای را که خواهد خواند به دو روش تنظيم شده است . ابتدا متن فارسی آن که زحمتش بر عهده دوست و همکارم «نادر اسدی» ،خبرنگار و پيشکسوت مطبوعات استان بوده و بعد متن گيلکی که عينا مصاحبه را چون با گويش گيلکی - که برای فرامرز راحت تر بوده - انجام داده ايم برای علاقمندان گيلانی آورده ام. فرامرز دعايي دردل مردم جاي دارد* اشاره: اهالي قلم در راستاي رسالت خطير خود باز هم در حركتي‌ماندگار شادماني مردم گيلان را رقم زدند. <فرامرز دعايي> خالق <زاكي جان> هنرمندي است كه در حسن‌خدادي حنجره‌اش، ترنم رودها و آواز جويبارهاي گيلان جاري‌است.اگرچه 25 سال پيش در اوج جواني و شادابي از ساده دلي وخط كشي زمانه روي صورت خود خبر داده بود اما امروز در آستانه سپري كردن پنجاه و يكمين بهار زندگي اوهم به جبر طبيعت از برف پيري بي‌نصيب نشد و در حقيقت25 سال پيش براي امروز خوانده بود. نادر اسدي فرامرز دعايي هنرمند پرآوازه گيلاني در گفتگويي با خبرنگاران‌در رشت در مورد بازگشت دوباره گفت: همه مي‌پرسيدند، چراخاموشي و برنمي‌گردي؟ يكسري مشكلات روحي باعث‌بيماريهاي جسمي برايم شده بود و حسابي كلافه بودم به‌طوري كه توانايي‌هاي اوليه نيز از من سلب شده بود. دعايي افزود: ولي در همان شرايط نيز در بعضي از جاها كه‌بوي شعر و شاعري مي‌داد كم و بيش مي‌خواندم و در ادامه‌روند بازگشت دوباره اساتيد فن و قديمي‌هاي تلاشگر درعرصه هنر باعث شد تا انگيزه‌اي براي رويش دوباره در وجودم‌ايجاد شود. دعايي در مورد تقويت انگيزه براي بازگشت مجدد به عرصه‌هنري گفت: همه چيز به طور جدي از يك مصاحبه باروزنامه‌نگاران خوش ذوقه گيلاني شروع شد كه همان تيتر<مي‌خواهم به آغوش باز هنري برگردم> نشانگر راه و مسيرجديد زندگي و رويشي دوباره شد. وي افزود: مدتي از چاپ گفتگويم در روزنامه سپري شده بود،آقاي عليزاده رييس حراست صدا و سيماي مركز گيلان به‌اتفاق آقاي نوجوان رييس واحد موسيقي اين مركز به سراغم‌آمدند. وي افزود: آن روز آقاي عليزاده، رييس حراست صدا و سيمامركز گيلان با لهجه شيرين و شيواي زادگاه خود (رودسر) چنان‌برخورد خوب و به ياد ماندني داشت كه انگيزه‌هاي بازگشت‌مجدد برايم صد چندان شد هرچند كار بسيار مشكل ودشواري را پيش روي داشتم، اما آمدم. وي يادآور شد: آقاي شهاب آزادي وطن، آقاي پورحسن ازصدا و سيما و ديگر عزيزان از جمله آقاي دكتر فدايي مدير كل‌بهزيستي استان گيلان، آقاي دكتر شيخ نژاد كه در ساخت دندانم‌و در بازگشت مجدد به عرصه هنري‌ام، نقش ارزنده‌اي داشتنداز همه عزيزان تشكر و قدرداني مي‌كنم. فرامرز دعايي در مورد كار تازه خود كه با استقبال گيلانيان‌روبرو شد گفت: شعرو آهنگ <زاكي جان> از خودم است كه‌تنظيم آهنگ با آقاي منوچهر ويسانلو و ناظر ضبط آقاي‌شهاب آزادي وطن بودند.وي افزود: در ادامه كار بايد با زمان به جلو بروم و براي آينده‌برنامه‌ريزي كنم در حقيقت مي‌خواهم مانند گذشته كم بخوانم‌و نمي‌خواهم تندتند كاست بيرون بدهم بلكه همه تلاشم راخواهم كرد چون دوست دارم كارهاي خوب و ماندني‌تر ازهميشه به بيرون بدهم. فرامرز دعايي با اشاره به سابقه هنري خود گفت: متولد 1331هستم از 5 سالگي خواندن و نواختن و ضرب زدن را آغاز كردم‌بعد در مدرسه با شعر و سرود آشنا شدم كه هم شعر مي‌گفتم وهم سرود مي‌خواندم و در سال 1345 با آهنگ <شكايت> واردبازار كار هنري شدم.وي افزود: نورالدين دعايي پدر خدا بيامرزم به عنوان يك‌پيشكسوت هميشه پشتيبان و ياورم بود كه من پشت سر اورشد كردم. وي آن گاه با مروري به خاطرات گذشته خود گفت:آخرين كارم قبل از انقلاب، <فدايي> بود كه شعر آن از زنده يادشيون فومني بود آهنگ از خودم بود و تنظيم آن را آقاي‌ويسانلو عهده‌دار بودند. وي افزود: در قديم آقايان ويسانلو با ويولون، احمدسيگارچي باعود، هوشنگ افتخاري با ضرب، داريوش عليزاده‌با سنتور و جمشيد مرادي با ويولون مرا همراهي مي‌كردند. در ادامه اين گفتگو عليزاده رييس حراست صدا و سيماي مركزگيلان با اشاره به تلاشهاي انجام شده براي بازگشت مجدد آقاي‌دعايي گفت با خواندن مصاحبه آقاي دعايي در يكي ازروزنامه‌هاي محلي گيلان واظهار رغبت وي براي بازگشت‌مجدد به صدا و سيما و جامعه هنري مادست به كار شديم‌حتما مي‌پرسيد چرا حراست؟ به خاطر حفظ آثار و ماندگارشدن آنها به زادگاه آقاي دعايي در لشت نشا رفتيم و يك‌خاطره بسيار ارزشمند داريم چون در آنجا متوجه شديم اين‌هنرمند در دل مردم جاي دارد. وي افزود: لذا بعد از بررسي‌هاي ممكن و اخذ مجوزهاي لازم‌براي فعاليت مجدد اين هنرمند گيلاني آستين همت بالا زده‌شد. و در اولين گام آقاي دكتر فدايي، مدير كل سازمان بهزيستي‌استان گيلان زمينه سم زدايي از اين هنرمند را فراهم آورد كه ازتلاشهاي وي و مجموعه همكاران بهزيستي استان صميمانه‌تشكر مي‌شود. عليزاده رييس حراست صدا وسيماي مركز گيلان گفت: صدا وسيما با هنرمند و موسيقي مخالف نيست و هر هنري كه درراستاي تلاش بخشيدن و استفاده بهينه براي مردم باشد موردقبول راديو و تلويزيون هست. وي افزود: با تلاشهاي انجام شده بخصوص كارهاي ارزشمندآقاي نوجوان رييس واحد موسيقي اين مركز، فرامرز دعايي‌بازگشت دوباره خود را با <زاكي جان> جشن گرفت كه بااستقبال بسيار خوب مردم رو به رو شد. وي افزود: امروزفرامرز دعايي با اراده قوي شخصيت فرهنگي و هنري خود راپيدا كرد. وي در بخشي ديگر با اشاره به ويژگيهاي اين هنرمند پر آوازه‌گيلاني گفت: دعايي داراي سبك خاص خود هست و هم‌اكنون 5 ملودي دارد كه همه ارزشمند و ماندگار مي‌شوند. وي افزود: در شرايط امروز دعايي مسووليت سنگين‌تري‌نسبت به قبل به عهده گرفته است لذا بايد اين خوشحالي مردم‌را تداوم بخشيد چون دعايي متعلق به همه مردم گيلان و كشوراست و ما هم هنر را براي هنر و جامعه مي‌خواهيم و ابتذال راهنر نمي‌دانيم و هرگز نمي‌خواهيم. آن گاه نوجوان، رييس واحد موسيقي صدا و سيماي مركزگيلان گفت: هنرمندان و خوانندگان گيلاني نزد مردم همه عزيزو دوست داشتني هستند و هر كس جايگاه خود را دارد.وي افزود: ما از همه هنرمندان گيلاني براي همكاري دعوت‌كرديم و اين كار نيز تداوم دارد. وي در مورد دعايي گفت: فرامرز دعايي منبع بزرگي از ملوديهااست چون هم شعر مي‌گويد و هم آهنگ مي‌سازد و هم‌مي‌خواند لذا از وي دعوت كرديم تا علاوه بر خواندن در بخش‌ملودي نيز واحد موسيقي گيلان را ياري دهد. وي در بخشي ديگر با اشاره به اين مطلب كه واحد موسيقي‌گيلان همواره با اين انتقاد رو به رو است كه چرا بيشتر موسيقي‌پاپ پخش مي‌كنيد. گفت: دوستان هنرمند سنتي كار تاكنون استقبال كمتري داشتنداگر چه از همه عزيزان هنرمند از جمله آقايان پوررضا بعدازپخش سريال پس از باران، عذرخواه - تحويلداري و... دعوت‌كرديم و پيگير هستيم و از همه مي‌خواهيم براي غنا بخشيدن‌به فرهنگ موسيقي سنتي گيلان و تحقق خواسته‌هاي مردم باواحد موسيقي اين مركز همكاريهاي خود را تداوم دهند. وي افزود: دقايقي قبل از ضبط كار جديد، آقاي دعايي گفت:من زنده‌ام و مي‌خواهم زندگي كنم. وي يادآور شد توانمندي آقاي دعايي به حدي است كه دركمتر از نيم ساعت كار جديد وي ضبط شد.وي در پايان از همه هنرمندان گيلاني براي اجراي كارهاي‌سنتي دعوت به همكاري كرد. * اين گزارش البته به تنظيم همكاران <گيلان امروز> شنبه گذشته‌با گويش گيلكي چاپ شد كه همكار عزيزمان آقاي اسدي ازروزنامه اطلاعات با پردازشي دوباره و با برگردان به فارسي، آن‌را در اختيارمان قرار داد. امروز نه مي خواهم خبري داشته باشم و نه حرف ديگري . بغض دارم و اين را فقط آنهايي كه با گيلان بيست ، سي سال پيش در ارتباط بوده اند مي دانند . «فرامرز دعايي» يكي از خوانندگان موسيقي در گيلان است كه سالها پيش و قبل از انقلاب مي خواند. هر چند در گيلان بسياري بودند كه مي خواندند اما «فرامرز دعايي» خواننده اي بود كه هنوز در ميان اشعار و آهنگ هايش رنگ تازگي را مي توان يافت . اين را نه من ، بلكه مردمان ساير نقاط ايران پس از شنيدن صدايش معترفند . چون پدرم از نوازندگان و آهنگسازان آن زمان بود ، بنابراين خيلي زود با نام «دعايي» آشنا شدم و از همين رو در روزنامه و اين وبلاگ ، به تناوب از او ياد كردم . «دعايي» از هفته گذشته كاري جديد به نام «زاكي جان» ارايه داده است كه اين بهانه اي شد تا روز پنجشنبه به همراه دو همكار ديگر به سراغش بروم و گوفت و گويي با وي انجام بدهم . چون با او گيلكي صحبت كردم ، كل مصاحبه را به صورت گيلكي آورده ام . پيشا پيش از تمام فارسي زباناني كه خواندن گيلكي برايشان مشكل است عذر خواهي مي كنم و همچنين با توجه به تجربه اندكم در تبديل گويش گيلكي به نوشتار گيلكي ، از خوانندگان آشنا به گويش گيلكي عذر مي خواهم .....
«فرامرز دعايي» خو سكوت بشكنه من هوني ايسم كه بووم، ساده ديل ... من هوني ايسم كه بووم ساده ديل، سختي بيده كه زمانه مي ديمه خيلي زود خط بكشه اوشاني كه سن و سالي سپري بوكوده‌ايد حتما ايتا اسم رو، خيلي تامل كونيدي. اَنَا شعر هونه واسي اول باوردم تا بدانيد كي ره نويشتن درمه. «فرامرز دعايي» ، گيلان آوازه‌خوان كه سه دهه دوره بوسته بو خوانندگي جه، اَ هفته مييان بعد بيسته پنج سال بست ه بشكنه و به گپ باموو. «زاكي جان» بيشتر از اَني كه اَن بيسته پنج ساله دوريه بخايه توجيه بوكونه، روايتي بو از غريبي ايتا آوازه‌خان كه بعده بيسته پنج سال، دوباره بخانه ...
اگر ديني كه شون د َرم مي دست پا د وسته ي جدا زتو بوستن د رم مي دونه چشمان خسته ي
جي دست بدم جوانيه مي عمر و زندگانيه هچين هچين گمه كودم مي نوم و نشونيه مي نوم و نشونيه
بيا بگرد مي دنباله، زاكي جان بيا بيگير تو مي باله ، زاكي جان
بكفته‌يم، دكفته‌يم مي زندگي ، فنا بوبو بوبومه خون جيگر، ناني مي همه چي فدا بوبو مي همه چي فدا بوبو مي همه چي فدا بوبو
بيا بگرد مي دنباله، زاكي جان بيا بيگير تو مي باله ، زاكي جان
بازم گمه وگردمه بازم آيم، ايروز تي ور مي ديل پور از ترانه به اگر بايم او روز تي ور گوله پسر ، گوله پسر
هنوز ساعتي از پخش « فرامرز» صدا نوگذره كه شهر ميان غلغله دكفه. اوشاني ره كه سخته باور بوكونيد « فرامرز» دوباره خاندن دره، همديگر تعريف كوديد و اَ ميان اوشاني كه نيشنوستيد انه صدايه ، كي كي كونيد راديو ورجا، باز دعايي اَشانه ره بخانه. واگردم ايپچه به عقب. به جغلگي و دوراني كه «دعايي» صدا، امي خانه ميان پيچستي. شايد هم مي شانس بو كه مي آقاجان، خيلي زمات پيش‌تر، داريوش عليزاده، هوشنگ افتخاري، منوچهر ويسانلو و جمشيد مرادي امره ايتا اركستر داشتيد كه « دعاييه»، تمام اَشان برنامه مي‌ين ايسابو. هرچند از او كوچيكي، مي ديل خواستي، اَنه بيدنم اما حسرت مي ديلِ رو بمانست تا اَنكه ايتا عزيزان مراسم مين چند دقيقه‌اي «دعاييه» بيدم. اَ جريان بوگذشت تا اَيته نقد استاد «پوررضا» كنسرت ره، بي‌نيويشتم. فرداي او روز ايتا لاغره مرداي، كه اَنه صورت رنگ، ايپچه تيره بو، او قديم ساختمانه «گيلان امروز» شينه بوجور بامو و خواستي سردبير اَمره كَبَ بزنه... « فرامرز» بامو بو كه برعكس نامرادي‌هاي روزگار، جي « پوررضا» حمايت بوكونه. از او روز يكي، دو سال گُذره و من اَ افتخاره دارم كه هر از چند گاهي امي روزنامه ميان اَن ميزبان بيبيم. او روزان ميان مره گوفتي كه صدا و سيما امره، كاريه كودن دره. پس هنه واسي بهانه جوره بو كه من ايتا كوتاه كَبَ انه امره بدارم. اوشاني كه «گيلان امروز» نيوشتانه دونبال كونيدي حتما اشان خاطرميان نهه كي اول تابستان ايمسال اَ گفت و گويه چاپ بوكوديم. وقتي آخر اَ هفته فرامرز صداي بيشنوستم مره بغض بيگيفت. وقتي سه‌شنبه روز، « فرامرز» صدا پخش بووسته، صدا و سيما جغلان پيغام فاده‌ايدي كه پنجشنبه، « فرامرز» امره تنم گفت و گو بوكونم. اَ پريروز، وقتي صدا و سيمايه فاره‌سم، « نادر اسدي»، روزنامه اطلاعاته خبرنگاره دينم. « باقرزاده»، صدا و سيما روابط عمومي مسوول، امره استقبال كونه. شيم انه اوتاق ميان كه دينم «محمد ميرزاجاني» از گيلان قديم روزنامه نگاران ايتا خو همكاره امره بامو. ايتا هم خبرنگار مي هم سن و سال و شايدم ايپچه كمتر، از خبرگزاري ايسنا ايسابو. تازه امي چايي بوخورده بيم كه « باقرزاده» امره بره به اوتاق رييس حراست صدا و سيما. «عليزاده» نامه امره معرفي كونه. هنوز چند دقيقه از امي نيشتن نوگذشته كه دي نم فرامرز، ايتا آقا امره وارد به. مرداكي كه «فرامرز» امره بامو، كسي نيه جز آقاي «نوجوان» كه واحد موسيقي سيماي گيلانه رييسه. گفت و گو «نادر اسدي» سوال امره شروع به. اون كي خودش لشت نشايي، فرامرز زبانه خوب دانه. هيجان امره شروع كنه و گه: من اول از همه، از دست اندركاران صدا و سيما متشكرم كه اين كار بزرگ رو انجام دادن. اگر دوستان اجازه بدهند مي‌خواهم از اين جا به بعد گيلكي گپ بزنم. امي خاخور و براران نبايد اوطرف آبه موسيقيه گوش بوكونيد. فرهنگ غني امي گيلان، مي دليله كه نبايد هنه واسي اَمان از بابت موسيقي اوشانه مراجعه بوكونيم. مردم گيلان از قديم تا هه الان، «دعايي» صدا امره زندگي بوكوده‌ايد. حالا، آقاي «دعايي»، بامويي، خوش بامويي. هر چي تي ديل خوايه هه اول بوگو. فرامرز كه ايپچي دوربين و واكمن جلو هول بوكوده بو، آب دهن قورت دهه و گِه: از چي بگم، از اَن كي چرا خاموش بووم؟ نادر اسدي اونه كمك كنه و واورسه: از بولبول گيلان كه چرا ان همه مدت خاموش بوو؟ خب، آخه مي‌خاموشي به خيلي چيزان بستگي داشتي. همه گيده چرا خاموش بوبوستي و نامويي جمع مين. - خب من هم يك مقدار زياد از موسيقي كناره بيگفتم به دليل مشكلات روحي‌اي بوكه مره پيش بامو. هنه واستي يكسري بيماري‌هاي جسمي هم مره وارد بوبوست كه منه حسابي بي بونيه بوكود. در ضمن من زياد دور نبووم. گاه گوداري دوستان امره ايسا بووم و محفل‌هاي دوستانه و شاعرانه‌اي كه داشتيم، خوانديم. وقتي دينم ساكته به، ايتا سوال هم من كونم. «فرامرز» كه مره به نام «آرش» دو خانه، مي‌چشمان مياَن نگاه كونه و مي‌سوال گوش كونه. آقا «فرامرز»، چي بوبوست كه دوباره واگردستي. در حالي كه ايپچه از اَن هول كم بووسته بو، گِه: من وقتي بيدم خيلي از اساتيد قديمي، اَن فرصته بيافتيدي كه دوباره ميدان باييد، پس مي‌تلاشه بوكودم كه منم دوباره واگردم. «نادر اسدي» وقتي دينه « فرامرز»ِ حرف تمامه بو، سوال بعدي مطرح كونه: صحبت از انگيزه بوكودي. كي تي انگيزه و پشتيبان بو تا اَ ترانه و آهنگ جديده بخواني؟ - ايروز چند تا از اَ زاكان روزنامه‌نگار، با موييد مي‌امره مصاحبه بو كوديد. من اويه بوگوفتم كي «مي‌خواهم به آغوش باز هنري برگردم». چندي بعد امي حاج آقا «عليزاده»، «نوجوان»، «شهاب آزادي وطن» و «پور حسن» امره با موييد و مره دعوت بوكوديد تا واگردم. او روز حاجي «عليزاده» باخو لهجه‌ي رودسري مره بو گوفته «بيا بينم ره، تو چي گوني بره». مره واورسه چيزي داني، خواهي شروع بوكوني، بوگفتم آها دارم. بگفته بيا. كه من هم باموم. هر چند كار، مشكل بو اما باموم. من هم شعر و هم آهنگ باوردم. ايپچه شعر و آهنگ اصلاح بوكوديم تا ان كي كار آماده بوبوست. باز «نادر خان اسدي»، « فرامرز» جا سوال واورسه و اونه از بقيه برنامه اَن واورسه. كه « فرامرز» بوگفت: بايد زمان اَمره پيش بشم و وارد گود ببم. اونوقته كه تنم برنامه‌ي آينده‌ي ديچينم. من خايم مثل گذشته كم بخوانم چون نخايم تندتند كاست فادُم بيرون. بلكه من دوست دارم كار خوب بيرون فادَم. هه ميان بوكه سوال بعد. «محمد ميرزا جاني» مطرح بوكود. «ميرزا جاني»، اول ايتا خاطره تعريف بوكود. از ان كي ايتا روز همزمان با ضبط كار «فدايي» توسط «فرامرز»، اون امره آفيش داشتي، تا ايتا كار هم، خودش ضبط بوكونه. اول « دعايي» بخواند و اَنقدي قشنگ بخواند كه «ميرزاجاني» ناتنسته خو آهنگه بخانه، «ميرزاجاني» سوال اَن بوو كي «آقاي دعايي» ، تو بامويي، خوش بامويي. الان ماندنه واسي، تو بايد تلاش بيشتري بوكوني. «فرامرز» آرام تمام اَ حرفانه گوش بَدَه و بوگفت سعي كونم اَ كاره بوكونم. هه ميان حاجي «عليزاده»، رييس حراست صدا و سيما كه خيلي «فرامرزه» كمك بوكوده ، به گپ بامو و از مراحل كار با فرامرز حرف بزه. اون از روزي كه دعايي دونبال بوشو تعريف بوكود و آخر سر هم مراحل تقويت روحي دعايي ايپچه تعريف بوكود. وختي عليزاده صحبتان تمامه بوست، من، مي‌چند تا سواله مطرح بوكودم. راستش خيلي غم داشتيم مي‌ديله مين. هونه واستي اول مي‌گپ، رييس حراست صدا و سيمايه بوگوفتم. - آقاي عليزاده، شيمره و شيمي دست اندركاران ره تبريك عرض كونم؛ چون فكر كوديم هرگز ناتنم «فرامرز دعايي» صداي از راديو بيشنوم. بيسته و پنج سال كم زماتي نيه. بعد دوباره مي‌گبه «دوعايي» سمت واگردانم. - آقاي «دعايي»، حال مي‌حسابه نسل جوان جا جدا بوكون. چون مي آقاجان و مي‌خانواده، آشنا به موسيقي ايسه. اما خايم اوشاني ره كه تَره نيده‌ايد و يا تي او اوج فقط از خوشانه پر و مار بيشنوسته‌ايد، حرف بزني. اَكي موسيقيه شروع بوكودي؟ - من متولد سال 1331 بوم اما از پنج سالگي شروع به خواند نو و ضرب زدن و نواختن بوكودم. بعد كه مدرسه بوشوم، شعر نويشتيم و سرود اجرا كوديم. واورسم كه اول بار، كي بامويي راديو؟ گه: سال 45 بو كه آهنگ « شكايت» امره وارد كار بوبوستم. اگر تو بي وفا بي خبر نداشتم اي يار «فرامرزه» واورسم چي بوبوست اَ شعره بخواندي، گه: او زمان عاشق و معشوق زياد بوو. ديگران عشق و معشوق جا آنه بخواندم. واورسم «تي ديله ره چي بخواندي»؟ گه: خيلي مي‌ديله ره بخواندم. مثلا بيا مرا ياري بدن. مي‌ديله ديلداري بدن «نادر اسدي»، « فرامرز» جا، واورسه، «آقا نورالدين دعايي» چه قدر در تي كار موثر بو؟ - خب، مي‌آقاجان بوو و هنر زيادي داشتي كه در حقيقت به عنوان ايتا پيشكسوت جلو ايسا بو و من انه پشت سر. بعد از ايتا حاشيه، دوباره من مي‌سواله مطرح كونم. «فرامرز جان»، آخرين كارتي شين قبل از انقلاب چي بو؟ - « فدايي» ؛ مي‌آخرين آهنگ بو كه اوني شعره مرحوم شيون فومني بوگفت و اوني آهنگه نيز خودم بينويشتم و ويسانلو هم تنظيم بوكود. ديله به ديل، كويه رايه وفا نيافته، روسوايه هچين تره فدا نوكون فداي بي وفا نوكون ديله به ديل، كويه رايه وفا نيافته، روسوايه وفا به باد بده مره زمانه ياد بده مره كه هر كي بي‌نوا تره محبت آشنا تره ديله به ديل كويه رايه وفا نيافته روسوايه هچين تره فدا نوكون فداي بي‌وفا نوكون بحث بعدي كه مطرح بوبوست بحث بازسازي ترانه‌هاي قديمي « دعايي» بو. «عليزاده» موضوعه تاييد كونه و گه « اگر خدا بخاهه اَ كاره دنبال كونم.» مي‌سوال بعدي در مورد او زمان اركستره. «فرامرز جان»، تي اركستره، اون زمان، كي تشكيل دهي؟ - «ويسانلو» ويولون،احمد سيگارچي عود، هوشنگ افتخاري ضرب، داريوش عليزاده سنتور، جمشيد مرادي ويولون، زئييد كه مي‌اجرا آنه ميان، ثابت بيد. مي‌صحبت مياَن، اشاره به اجراي كارهاي قديم كونم و واورسم «آقاي دعايي»، دوست داري تي كارهاي قديميه كي امره اجرا بوكوني. لبخندي مره تحويل دهه و گه: معلومه، قديمي زاكان امره دوست دارم بشم سنِ رو. دِ بعد از «فرامرز» گپ، «نوجوان» شروع كونه از «فرامرزه» دوباره واگردستنه جه، گپ زنه. او خو
نظرات شما عزیزان:
موضوعات
پيوندها
|
|||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
